تو تنبل نیستی، فقط ترسیدی! (راهنمای عملی برای شروع کردن کارهایی که عقب انداختی)
تاحالا شده ساعتها به یه لیست بلندبالا از کارهات خیره بشی و آخرش هیچکدوم رو انجام ندی؟ یا مثلاً یه ایده عالی تو سرت داری، ولی ماههاست که داری برای شروع کردنش امروز و فردا میکنی؟ همه ما این حس رو تجربه کردیم. حس میکنیم تنبلیم، بیانگیزهایم یا به اندازه کافی خوب نیستیم.
اما اگه بهت بگم مشکل اصلی «تنبلی» نیست چی؟ اگه بگم پشت همه این به تعویق انداختنها، یه ترس پنهون شده چی؟
بیا با هم روراست باشیم. ما از چی میترسیم؟ از شکست؟ از قضاوت بقیه؟ یا شاید عجیبتر از همه، از موفقیت؟ این مقاله یه راهنمای دوستانه است تا با هم این ترسها رو بشناسیم و یاد بگیریم چطور با چندتا تکنیک ساده، موتور حرکتمون رو روشن کنیم.
بخش اول: اون غول ترسناک رو بشناس!
اولین قدم اینه که قبول کنیم ما تنبل نیستیم، فقط از یه چیزی میترسیم. اون کاری که هی عقب میندازیش رو بیار جلوی چشمت.
- شاید از شروع کسبوکار جدیدت میترسی چون نگران اینی که اگه شکست بخوری، بقیه چی میگن.
- شاید اون تماس مهم رو نمیگیری چون از شنیدن جواب «نه» وحشت داری.
- شاید حتی از ورزش کردن فرار میکنی چون میترسی به اون اندام ایدهآل نرسی و ناامید بشی.
تکلیف عملی:
همین الان اسم ترست رو بنویس. با خودت شفاف باش. به جای اینکه بگی «حسش نیست»، بگو «من میترسم که…».
اسم گذاشتن روی ترس، قدرتش رو نصف میکنه.
یادت باشه: اقدام کردن، دردش خیلی کمتر از دردِ انتظار کشیدن و فکر و خیاله.
اغلب ما انقدر به نتیجه بد فکر میکنیم که دردی که تو ذهنمون میکشیم، صد برابر بزرگتر از اتفاقیه که در واقعیت میفته.
بخش دوم: قانون طلایی: اول حرکت کن، انگیزه خودش میاد!
این بزرگترین دروغیه که به خودمون میگیم: «باید صبر کنم تا انگیزه بیاد سراغم.»
نه! کاملاً برعکسه. انگیزه مثل مهمونی نیست که منتظر دعوت باشه؛ انگیزه نتیجهی اقدامه.
فکر کن ماشینت تو گل گیر کرده. تا وقتی نشستی پشت فرمون و فقط گاز میدی، هیچ اتفاقی نمیفته. اما کافیه پیاده بشی و یه هُل کوچیک بهش بدی. ماشین یه سانت جابجا میشه. همین یه سانت بهت انگیزه میده که بیشتر هُل بدی.
یه ایده فوقالعاده برای وقتهایی که حسش رو نداری، هروقت افکار منفی بهت هجوم آوردن، سریع چندتا شنا برو. حرکت فیزیکی، حال روحیات رو عوض میکنه. اقدام کردن، یه حرکت کوچیک، باعث ایجاد شتاب (momentum) میشه و اون شتاب، انگیزه رو به دنیات وارد میکنه.
پس چطور شروع کنیم؟ با قانون ۲ دقیقهای!
از خودت بپرس: «کوچکترین کاری که میتونم زیر دو دقیقه برای پیش بردن این پروژه انجام بدم چیه؟»
- میخوای یه سایت راه بندازی؟ برو تو دو دقیقه یه دامنه براش ثبت کن.
- میخوای یه پیج کاری تو اینستاگرام بزنی؟ تو دو دقیقه اکانتش رو بساز و یه عکس پروفایل بذار.
- میخوای کتاب بنویسی؟ فایل Word رو باز کن و فقط عنوان رو بنویس.
این بُردهای کوچیک (Micro-Wins) رو دستکم نگیر. هر روز صبح با چندتا از این بُردهای کوچیک شروع کن تا موتور انگیزهات گرم بشه.
بخش سوم: هزینه پنهانِ «بعداً انجام میدم»
هر بار که کاری رو به تعویق میندازی، فقط زمان رو از دست نمیدی؛ داری «پشیمونی» رو تو وجودت تلنبار میکنی. تعلل مثل یه کارت اعتباریه که اولش خیلی حال میده، ولی موقع پرداخت صورتحسابش، حالت گرفته میشه.
یادمه روی یک ایده یک نرمافزار شش ماه کار کردم. توی دفترم طراحیش کردم ولی هیچ قدمی برای شروعش انجام ندادم. بعد یه روز دیدم یه شرکت دیگه با همون ایده میلیادها تومان سرمایه جذب کرده. صبر کردن، ایدهام رو بهتر نکرد؛ فقط باعث شد یه فرصت طلایی رو از دست بدم.
چطور هزینه تنبلی رو برای خودت سنگین کنی؟
ما آدمها برای فرار از درد، هر کاری میکنیم. پس باید «اقدام نکردن» رو برای خودت دردناک کنی!
با خودت قرار بذار که ارزش هر ساعت از زمانت، مثلاً ۵ میلیون تومنه.
اگه اینطوری فکر کنی، دیگه حاضر نیستی دو ساعت تو اینستاگرام الکی بچرخی، چون میدونی ۱۰ میلیون تومن برات هزینه داشته! وقتی برای زمانت ارزش مالی قائل بشی، «اقدام نکردن» برات به یه هزینه سنگین تبدیل میشه و این بهترین اهرم فشاره.
جعبه ابزار عملی تو برای غلبه بر ترس و شروع حرکت
خب، حالا که دلیل اصلی رو فهمیدیم و نگاهمون رو عوض کردیم، بیا چندتا ابزار کاربردی رو با هم مرور کنیم:
۱. پروژههای بزرگ رو به تکههای ۴۸ ساعته تقسیم کن: به جای اینکه به قله کوه نگاه کنی و وحشت کنی، فقط روی دو روز آینده و قدم بعدی تمرکز کن. مثلاً: «من ۴۸ ساعت وقت دارم فقط بخش اول این پروژه رو تموم کنم.»
۲. از تکنیک پومودورو (گوجه فرنگی!) استفاده کن: یه تایمر بذار. ۲۵ دقیقه با تمرکز کامل کار کن، بعد ۵ دقیقه استراحت کن. تو اون ۲۵ دقیقه، گوشی رو بذار کنار، نوتیفیکیشنها رو ببند و فقط روی همون یک کار تمرکز کن. این تکنیک معجزه میکنه.
۳. مهلتهات رو کوتاهتر کن: اگه فکر میکنی یه کاری ۱۰ روز طول میکشه، به خودت بگو باید تو ۷ روز تمومش کنی. این فشار کوچیک (که به قانون پارکینسون معروفه) باعث میشه تمرکزت چند برابر بشه و از زمانت بهینهتر استفاده کنی.
۴. آخر شب، ذهنت رو خالی کن: قبل از اینکه کار رو تموم کنی و بری خونه، یه لیست از کارهایی که فردا اول وقت باید انجام بدی بنویس. اینطوری حلقههای باز ذهنی رو میبندی و با خیال راحت استراحت میکنی. فردا صبح هم دیگه گیج نیستی که از کجا شروع کنی؛ نقشه راهت آماده است!
و حرف آخر…
یادت باشه، تو تنبل نیستی. تو فقط انسانی و گاهی اوقات میترسی. این کاملاً طبیعیه. مهم اینه که اجازه ندی این ترس تو رو فلج کنه.
همین الان، بعد از خوندن این مقاله، اون یک کاری که مدتهاست عقبش انداختی رو انتخاب کن و با قانون دو دقیقهای یه قدم کوچیک براش بردار. فقط یه قدم.
منتظر نظرت هستم که بگی اون اولین قدمت چی بود!
گفتگو